تأثیرات شیب و سرعت تردمیل بر فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن

هدف: عضلات پلانتارفلکسور نیروی جلوبرنده بدن را در نیمه دوم مرحله ایستایش راه رفتن مهیا می کنند، هر گونه نقص در بازده این عضلات منجر به نیروی جلوبرنده بدن ناکافی در مرحله push off در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن می گردد، بنابراین استفاده از استراتژی های لازم برای بهبود بازده عضلات پلانتارفلکسور حائز اهمیت می باشد. این مطالعه تأثیر شیب ها و سرعت های مختلف بر فعالیت الکترومیوگرافی عضله گاستروکنمیوس داخلی حین راه رفتن در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن را بررسی کرده است. مواد و روش ها: 19 بیمار سکته مغزی (13مرد / 6زن: با میانگین سن: 54/7±37/55 سال و شاخص توده بدنی: 52/4±10/29 کیلوگرم بر مترمربع) در سرعت های مختلف (سرعت انتخابی، سرعت انتخابی +20%، سرعت انتخابی +40%) و شیب های مثبت مختلف (صفر، سه و شش درجه) روی تردمیل راه رفتند و فعالیت الکترومیوگرافی (rms) عضله گاستروکنمیوس داخلی در مرحله push off راه رفتن ثبت گردید. یافته ها: از مدل خطی مختلط برای آنالیز استفاده شد و فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی با افزایش سرعت راه رفتن در سمت مبتلا افزایش پیدا کرد (05/0>p)، هم چنین فعالیت این عضله در سمت غیر مبتلا با افزایش شیب تردمیل افزایش پیدا نمود (05/0>p)، ولی فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی در سمت مبتلا با افزایش شیب، افزایش پیدا نکرد (05/0p>). نتیجه گیری: به نظر می آید که افراد بیمار سکته مغزی مزمن استراتژی های مختلفی در هر سمت بدن در سرعت ها و شیب های مختلف به کار می گیرند